Torito, el tiempo se gasta y se rompe, pero lo importante es que se disfrute. El poema de la izquierda es duro, seguro que alguien en algún momento se dará cuenta y podrá remedio. Besos
¡Qué duro! Fíjate que me ha recordado mucho a la protagonista de un libro que estoy leyendo, "El oscuro adiós de Teresa Lanza". Feliz comienzo de semana.
El pasado nos observa desconcertado, por lo que ha sido de nosotros, el futuro, serio y con vergüenza, maneja con desgana un porvenir ya sucio y gris. Un saludo.
Tantas veces es así... Y así mueren también dentro nuestro cosas que soñamos y terminamos dejando en el olvido. Besos al alma y que tengas un excelente día.
Hola Toro!! Sos una sombra que escribe poemas ッ !! Es bueno re-encontrarse con personas de nuestro pasado.... pero a todos nos afecta el paso del tiempo, algunos cambiaron para bien, otros no tanto y otros ya no estan.... Besos ッ
Hay frases hechas que utilizamos,a veces,como "Es una sombra de lo que fue" o "No es ni sombra de lo que fue" para hablar del cambio o transformación de una persona, a veces, causado por un cambio de estado anímico prolongado producido por las circunstancias y el momento.O tal vez por el deseo propio de que las cosas fueran como algún momento pasado en el que se vivió con más felicidad que en el tiempo presente.Eso es lo que veo en los dos poemas,que las circunstancias han variado de aquello que se vivió en algún tiempo que se marchó y que siempre será mejor que el actual, pero que aún así el presente es vida en busca de esos recuerdos tan vivos.Los dos poemas me parecen extraordinarios. No veo para nada muerte por ningún sitio, si no deseos de que todo fuera de otra manera, como ese momento determinado de felicidad. Saludos Toro.
Encarar l'estat en que estem ara és complicat, sobretot si has tingut una vida anterior relativament bona. És qüestió d'acceptar-se tal com és un i anar fent (t'ho dic perquè així ho crec, però encara ho estic intentant...). Enyorar el passat, de vegades, és un error. Aprendre a ser feliç com som i amb les nostres circumstàncies, és la millor opció.
Bueno, como imagino te habrás dado cuenta, el comentario anterior es para la cachonda entrada anterior. Es asombroso como pasas de escribir cosas tan diferentes y que siempre te llegan de una u otra forma. Buena semana
Al final no seremos ni recuerdo, morirán los que nos conocieron y atesoraban anécdotas que contar.
Me interesa la vida, cada vez un poco menos, pues morimos cuando nacemos. No necesito que velen mi cadáver, ni que me lloren, se acaba todo, me desconocerán como antes de nacer.
Somos olvido, más temprano o más tarde, al final es lo único que dejamos, un hueco en las fotografías, el silencio de un nombre que no aciertas a recordar....
Me conmovió ese tiempo gastado.Sucede, la vida nos va modificando a todos y a veces ya no tenemos cosas en comun con esos seres del pasado. Un poema muy real y triste sobre todo cuando la gente pierde la capacidad de sonreir con el paso de los años..Dios quiera no nos pase!! Y con respecto al otro poema , eres un poco esa dualidad, luz y sombra..pero de algo estoy segura...estas aqui y tu latir nos llega a muchos. Millones de besos.
... De cuando todo era sol. Me gusta especialmente este verso. Me recuerda una época, la única, en la que coincidieron el cielo limpio con momentos radiantes.
Ya sabes que muchos huyen de los entierros por miedo a contagiarse de muerte. Otros lloran la pérdida entre sus cuatro muros. Pero ya te digo que la sombra acompaña hasta que todos seamos olvido. Y por cierto, el poema, me gustó.
Reflexionar antes y después.
ResponderEliminarDe irse y dejar de ser.
Besos.
Torito, el tiempo se gasta y se rompe, pero lo importante es que se disfrute. El poema de la izquierda es duro, seguro que alguien en algún momento se dará cuenta y podrá remedio.
ResponderEliminarBesos
Aún no te has ido y pronto cumplirás dos años.
ResponderEliminarSaludos toro
No eres un zombi, porque respiras y eres poeta.
ResponderEliminarUn beso
¡Qué duro! Fíjate que me ha recordado mucho a la protagonista de un libro que estoy leyendo, "El oscuro adiós de Teresa Lanza".
ResponderEliminarFeliz comienzo de semana.
Fabulous blog
ResponderEliminarPues Eres algo todavía.
ResponderEliminarPues todavía eres algo
EliminarPues algo eres,todavía.
Eres pues todavía algo.
Variaciones sin cambio.
Fallecido no estás, y te dedicarás a enterrarnos a todos, entran ganas de huir...
ResponderEliminarespero al menos que no empieces por mi.
A veces siento cerca la muerte, y cuando pines cara de enterrador no ayuda nada...
Así que pon cara de otra cosa.
Y cuando te encuentres tómate una copa a nuestra salud.
Bs.
Ni te lo creas...
ResponderEliminarBesos 🌧️☂️
El pasado nos observa desconcertado, por lo que ha sido de nosotros, el futuro, serio y con vergüenza, maneja con desgana un porvenir ya sucio y gris.
ResponderEliminarUn saludo.
Existem sonhos que são verdadeiros pesadelos. Mas sabe sempre bem acordar ...
ResponderEliminar.
Uma semana feliz … cumprimentos
.
Pensamentos e Devaneios Poéticos
.
Tantas veces es así... Y así mueren también dentro nuestro cosas que soñamos y terminamos dejando en el olvido.
ResponderEliminarBesos al alma y que tengas un excelente día.
Hola Toro!!
ResponderEliminarSos una sombra que escribe poemas ッ !!
Es bueno re-encontrarse con personas de nuestro pasado.... pero a todos nos afecta el paso del tiempo, algunos cambiaron para bien, otros no tanto y otros ya no estan....
Besos ッ
Asi es, me pregunto tambien si ira gente a mi funeral, de pronto un par de amigos, no estoy seguro
ResponderEliminarNunca morrerás, pois a tua poesia ilumina quem te lê.
ResponderEliminarBeso e boa semana, amigo mio
Si no ser la que era supone morirse, también he muerto y me enterraron en la más absoluta soledad...
ResponderEliminarAbrazo fuerte***
Supongo que cada día renacemos pero lo de morirse…. Dejémoslo para otro día.
ResponderEliminarBesos, Toro
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarHay frases hechas que utilizamos,a veces,como "Es una sombra de lo que fue" o "No es ni sombra de lo que fue" para hablar del cambio o transformación de una persona, a veces, causado por un cambio de estado anímico prolongado producido por las circunstancias y el momento.O tal vez por el deseo propio de que las cosas fueran como algún momento pasado en el que se vivió con más felicidad que en el tiempo presente.Eso es lo que veo en los dos poemas,que las circunstancias han variado de aquello que se vivió en algún tiempo que se marchó y que siempre será mejor que el actual, pero que aún así el presente es vida en busca de esos recuerdos tan vivos.Los dos poemas me parecen extraordinarios. No veo para nada muerte por ningún sitio, si no deseos de que todo fuera de otra manera, como ese momento determinado de felicidad.
ResponderEliminarSaludos Toro.
Encarar l'estat en que estem ara és complicat, sobretot si has tingut una vida anterior relativament bona. És qüestió d'acceptar-se tal com és un i anar fent (t'ho dic perquè així ho crec, però encara ho estic intentant...). Enyorar el passat, de vegades, és un error. Aprendre a ser feliç com som i amb les nostres circumstàncies, és la millor opció.
ResponderEliminarPetonets, Xavi.
Maravilhoso, lool Adorei :))
ResponderEliminar*
Que nunca se ouse enfrentar...
.
Beijos. Uma excelente semana...
Cómetela lentamente...y disfruta
ResponderEliminarBueno, como imagino te habrás dado cuenta, el comentario anterior es para la cachonda entrada anterior.
ResponderEliminarEs asombroso como pasas de escribir cosas tan diferentes y que siempre te llegan de una u otra forma.
Buena semana
Al final no seremos ni recuerdo, morirán los que nos conocieron y atesoraban anécdotas que contar.
ResponderEliminarMe interesa la vida, cada vez un poco menos, pues morimos cuando nacemos. No necesito que velen mi cadáver, ni que me lloren, se acaba todo, me desconocerán como antes de nacer.
Un beso.
Somos olvido, más temprano o más tarde, al final es lo único que dejamos, un hueco en las fotografías, el silencio de un nombre que no aciertas a recordar....
ResponderEliminar
ResponderEliminarBeso... Xavi.
Y mi mano en tu mano...
🥀 🐾
¡¡Feliz noche!!
ResponderEliminarBesos
Te parece que estás perdido porque no ves a nadie por delante. Todos vamos detrás de ti, pendientes de lo que escribes.
ResponderEliminarSaludos.
Y yo sin enterarme de tu fallecimiento, espera que voy a llorar un rato.
ResponderEliminarEn tus poemas hay luces y sombras.
ResponderEliminarComo en toda vida humana.
Pero no falleciste, no eres indiferente a la vida.
Toda vida tiene un sentido.
Un beso, Toro.
Me conmovió ese tiempo gastado.Sucede, la vida nos va modificando a todos y a veces ya no tenemos cosas en comun con esos seres del pasado. Un poema muy real y triste sobre todo cuando la gente pierde la capacidad de sonreir con el paso de los años..Dios quiera no nos pase!! Y con respecto al otro poema , eres un poco esa dualidad, luz y sombra..pero de algo estoy segura...estas aqui y tu latir nos llega a muchos. Millones de besos.
ResponderEliminarAhora soy
ResponderEliminaruna sombra
pendiente de enterrar...bravooo, cada vez que regreso por sus linderos Toro, me asombras. Besossss Toro!!!
I think life full of meaning...
ResponderEliminar# Have a nice day
https://youtu.be/bWgWKdqoJmo
ResponderEliminarWelcome to the jungle
Are you gonna dance with me?...
JK
Es triste ser una sombra en soledad...... Saludos amigo Toro.
ResponderEliminar... De cuando todo era sol. Me gusta especialmente este verso. Me recuerda una época, la única, en la que coincidieron el cielo limpio con momentos radiantes.
ResponderEliminarUna sombra adorable.
ResponderEliminarBesos
: )
EliminarHasta q llegue ese monento...y si la sombra de tu sonrisa es un refugio?
ResponderEliminarMonento nooo🤦🏻♀️
EliminarMomento.
https://youtu.be/hnEktvg0CIo
Eliminar
ResponderEliminarUna cálida sombra bajo la que cobijarse...
Beso... Xavi.
Y mi mano en tu mano... en la luz y en la oscuridad.
🥀 🐾
Más tarde o más temprano es el destino de cada uno de nosotros: la muerte, el olvido.
ResponderEliminar¿Y qué querés? Tanto andar por estas páginas, ya me contagié el humor
Ya sabes que muchos huyen de los entierros por miedo a contagiarse de muerte. Otros lloran la pérdida entre sus cuatro muros.
ResponderEliminarPero ya te digo que la sombra acompaña hasta que todos seamos olvido.
Y por cierto, el poema, me gustó.
Bss.