24 de enero de 2021.
Domingo.
Madrugada.
El viento azota
todas las posibilidades
que se insinúan en mi mente.
Desisto.
Domingo a la papelera.
Atrapado entre las sábanas
pienso en qué estarás haciendo.
Quizá lees.
Quizá duermes.
Quizás eres flor.
Quizás eres caricia.
Quizá me piensas.
Quizá tantas cosas...
Las pocas nubes que sobreviven
desfilan alocadas por el cielo aséptico.
Oigo cristales rotos.
Oigo portazos.
Oigo cómo gimen las ramas de los árboles.
Las horas están aplastadas
por el vendaval furioso
contra las paredes asustadas de los relojes.
El tiempo las mira y se encoge de hombros.
El tiempo se ha hecho mayor.
Ya no protesta.
Transcurre y nada más.
Piensa entristecido en la lejana jubilación.
Y en ese Dios cruel
que no acaba con este experimento fallido.
El viento sigue soplando.
Nada puede contra el viento.
Nadie puede contra el viento.
Los pájaros le temen.
Las hojas rezan.
La ropa hace testamento
colgada en los tendederos
mientras se estremece de dolor.
El sol hace una eternidad que no le habla.
Y la luna sabe cosas de él que mejor se calla.
De repente una iluminación.
Sal.
Espuma.
Blanco cegador.
Aparecen las olas en mi mente.
Las imagino cabalgando gigantescas
sobre el lomo del mar azulado y embravecido.
También las imagino solas.
Ignoradas.
Abandonadas.
Esperando una mirada que las adopte.
Mi mente se ilusiona.
Sí.
Voy a la papelera y recupero el domingo.
Le pido disculpas y le digo que nos iremos al mar.
Me mira alucinado
y me dice que él no piensa ir ni de broma.
Que el viento es un loco peligroso
y que las olas de hoy han sido cargadas por el diablo.
Le digo que me da igual.
Que o viene al mar o se queda sin desayunar.
Se levanta con cara de pocos amigos
y mirándome con ojos enfadados dice: un día te vas a enterar.
Si hay algo que recuerdo como muy bueno es estar sola en plena noche en la playa escuchando el mar.
ResponderEliminarTambién ante unas nubes grises que querían descargar.
Hoy tus poemas me han sumergido en ese recuerdo.
Como siempre, geniales.
Gracias Toro Salvaje
Saludos
ResponderEliminarQuizá(s), quiza(s), quizá(s)...
El mar azul y sus espumeantes blancas olas... una opción maravillosa, pero algo esquiva para mi domingo... disfrútala también por mí.
Aquí el viento sopla en compañía de una lluvia que se toma pocos descansos y se torna recia por momentos.
Así que toca quedarse en casa: Mantita, 'Cola-Cao' caliente, libro, tv y juguetear con el (todavía) pequeñajo de cuatro patas.
Beso... bajo el cálido edredón de invierno.
Y mi mano en tu mano...
🥀
EliminarPD: Tú eres un poema muy hermoso.
Qué maravilla de poema, no hay como leerte temprano, para así poder acompañarte en tu deambular por el domingo, o siempre se pede.
ResponderEliminarMe voy al mar contigo, prometo no molestarte.
Es bueno levantarse y ver como te ha ido con este domingo que no se decide.
ResponderEliminarSaludos.
Nos queda Imagine.
Un domingo que se despereza, un mar de olas, esos quizás que son certezas, una lluvia que hidrata los recuerdos y ese sueño anhelado y por cumplir bajo las sábanas.
ResponderEliminarDos poemas maravillosos que ayudan a vivir nos ofreces hoy,
Un beso.
Dile al domingo 24 de enero del 2021 que mientras llegue el día de la amenaza, hay mucha gente aquí pendiente de tus pensamientos, descripciones y debates. Pendiente de sonreír e imaginar paseando por tus versos.
ResponderEliminarInvítale a churros. Pero a la vuelta.
Me hiciste recordar a "la loca de los patines" que volaba por mi infancia hasta perderla de vista. Como tus nubes.
EliminarSi con el amanecer la brisa trae nostalgia sanadora, bendito sea.
ResponderEliminarUn beso
Así me he despertado y sentido Xavi y sí miedo y fascinación a partes iguales imaginando y viendo ese mar enfurecido.
ResponderEliminarBesos
Quizá-claroquesí...
ResponderEliminar: )
Me encanta como todo va cobrando vida en tus imágenes poéticas.
Hasta la ropa tendida...
Y va ganando luz a medida que te leo a pesar del oscuro horizonte,a pesar de todo.
Es algo inexplicable.
Y el mar...siempre en el corazón.
💋🌹
Muy bonitos los dos poemas.
ResponderEliminarPreciosos.
Besos.
Un poema intenso y muy visual. Me encantan las imágenes.
ResponderEliminarY el del lateral parece su perfecta continuación.
Te felicito.
Besos.
Hoje aqui é dia de eleições e oxalá o vento, que sopra forte, não nos traga amargos de boca...
ResponderEliminarBeso e bom domingo, amigo mio .
Llena los ojos de mar, para poder recordar y que en las horas bajas puedas regresar a ella.
ResponderEliminarBuen domingo Toro.
Quina bona idea has tingut, cal treure's la mandra i anar cap allò que vols fer, sense pensar-ho massa. I tu que tens la mar a prop. Si la tingués a prop, hi aniria tots els dies... Bon diumenge!
ResponderEliminarPetonets, Xavi.
ResponderEliminarBuenísimos los dos! Para seleccionar. Y tan tuyos, que si se encontraran perdidos en la calle, muchos sabríamos a quien pertenecen. Enhorabuena. Besos.
Un día (lunes) te vas a enterar de lo que vale un domingo.
ResponderEliminarSaludos.
La melancolía se adueñó del poema
ResponderEliminarabrazo
Y te has atrevido? Yo salí a trabajar y aún era de noche, bailaban las basuras por el aire y los pinos se movían furiosos.
ResponderEliminarQue hayas disfrutado del sol, las olas, la sal.
Besos***
Me gustan mucho los dos poemas, en especial el final de "Mar salvaje".
ResponderEliminarBesos
¡Precioso!
ResponderEliminarMe encantan estos poemasdomingo 24.
ResponderEliminarTocada
Besos, Toro
Un buen poema. Donde se dicen muchas, pero muchas cosas. Los sentimientos se desnudan. Transparente, fresco e interesante.
ResponderEliminarTorito, un bello poema. La naturaleza se ha rebelado porque acusa la ausencia de movimiento y alegría. Se ha propuesto hacer ruido y el viento se ha vuelto loco. Menos mal que recuperaste el domingo. Eres un poeta diez.
ResponderEliminarBesos
Hermoso poema."Quizá lees.
ResponderEliminarQuizá duermes.
Quizá eres flor.
Quizá eres caricia.
Quizá me piensas.
Quizá tantas cosas..."
esto me encanto y la jubilación me llegó hace menos de un mes,abrazos.
Lo tiraste a la papelera y no te perdona, je,je.
ResponderEliminarBesos, buena tarde 😀
En el fondo, Toro, o no tan el fondo, ¿te has dado cuenta de que somos como las tormentas que se pueden llevar todo por delante, como el viento, cómo la lluvia, ese día soleado, la brisa que acaricia?
ResponderEliminarUn beso muy grande.
"Y así pasan los días
ResponderEliminarY yo desesperando
Y tú, tu contestando
Quizás, quizás, quizás..."
Quizá pienso. Quizá existo.
Quizá tantas cosas..
Muy bueno Toro y además original como siempre.
ResponderEliminarEnhorabuena.
Besos grandes.
El viento se nos cuela, Poeta... nos levanta todos los pensamientos y así lo dejamos escrito. Bellos lo tuyos.
ResponderEliminarMil besitos con cariño para tu noche y feliz semana.
Hermosa Poesía!!
ResponderEliminarPara enmarcar, y volver a leer, cuando el viento azota, o como aquí que ando yendo y viniendo del mar, ese mar que no importa como este el día, el siempre es poesía.
Besos animalito.
El mar me gusta más cuando está embravecido. Será por su fuerza...
ResponderEliminarQuedé prendada de: "Quizá todos seamos un desgarrado poema sin acabar". Creo que sí. No sé si todos, pero muchos sí lo somos.
Besos
que poema!!!!
ResponderEliminarGrandioso!!!
A veces elucubramos entre tantas sensaciones y sentimientos...y en verdad que solo hay que tomar aquellos que "nos salvan", los que nos empujan hacia adelante, los que nos abrazan con amor, y aquí diriamos..."Salir y poner garra!!!! me encantó!!! Mil besos
Espero que, al final, hayas pasado un buen domingo.
ResponderEliminarY con un buen desayuno para ambos :)
Un beso, Toro.
A punto de finalizar el domingo... buen poema.
ResponderEliminarBesos
Un domingo como.una tempestad... buenisimo !!! Besos
ResponderEliminarTodo pasa y este Domingo ya se fue. Saludos Toro amigo.
ResponderEliminarAsí son jajaja
ResponderEliminarEs un gran poema.
ResponderEliminarEse domingo rescatado de la papelera, me parece un verso que engrandece el poema, ya de por sí, buenísimo.
Te felicito.
Bss.
Pues es una magnífica propuesta… El mar es conciliador y sanador, a pesar de su bravura…
ResponderEliminarUn abrazo grande, poeta.
Siempre vi al domingo como el día más apático de la semana,el más capullo y tu poema me lo acaba de confirmar. Mis aplausos,Toro. Has escrito un gran poema. Saludos.
ResponderEliminarYa tenemos a 7.700 millones de humanos enfadados, como para que encima ahora se nos enoje el viento
ResponderEliminarTanta imagen, tanta poesía y al final. Me imagino un perro que promete cosas que no va cumplir porque te ama y te acompaña. Beso a los dos. Me encantó el amorío del viento y de la rosa.
ResponderEliminar