No he conocido seres buenos
en mi paso por la vida.
No voy a mentir.
Y menos en un poema.
No los he conocido.
He conocido muchas personas.
Ha habido de todo.
Unas mejores que otras.
Y algunas muy malas.
Pero ninguna
era un ser bueno
en todo su esplendor.
Me hubiera gustado conocer uno.
Y que me mirara con generosidad.
Y que me dijera palabras amables.
Y que pusiera su mano en mi cabeza.
para regalarme luz, esperanza y bondad.
en mi paso por la vida.
No voy a mentir.
Y menos en un poema.
No los he conocido.
He conocido muchas personas.
Ha habido de todo.
Unas mejores que otras.
Y algunas muy malas.
Pero ninguna
era un ser bueno
en todo su esplendor.
Me hubiera gustado conocer uno.
Y que me mirara con generosidad.
Y que me dijera palabras amables.
Y que pusiera su mano en mi cabeza.
para regalarme luz, esperanza y bondad.
Tus poemas son tu/mi vida.
ResponderEliminarNo soy buena del todo, pero que culpa tengo yo de que me dibujaran así. Y sin embargo te quiero mucho.
Magníficos los dos poemas.
Un beso.
Como hablas de seres, voy a proponer a algún perro que otro para protagonista del poema.
ResponderEliminarQué hermoso poema. Una vez más me has recordado a Charles Bukowski.
ResponderEliminarPero podrías decirte palabras amables a ti mismo, e intentar ver en ti luz, que la hay Xavierito...
ResponderEliminarBesos.
Opino que lo que no has conocido son seres "perfectamente" buenos, porque buenos, así, dentro de los límites que un humano puede dar, sí los hay. No muchos, es cierto, pero los hay. Aunque la mayoría acaban como "outsiders" de la sociedad.
ResponderEliminarHola Tortio. Bueno, seguro que has dado con uno de esos seres, pero tal vez te pilló algo distraído. Perfectos no somos nadie y bueno, seguro alguna persona buena sí te has chocado con ella en la vida. Te veo muy alicaído, arriba ese ánimo que estamos en primavera. Dos muy buenos poemas.
ResponderEliminarBesos
No me atrevería a afirmar eso, pero ojalá se cumpla para ti y para todos el deseo de los últimos versos.
ResponderEliminarBesos***
Yo sí he conocido seres buenos toro, y espero que pronto encuentres uno tú.
ResponderEliminarMuy pronto o ya por fin haya ocurrido.
Seres buenos los hay y yo he tenido la fortuna de conocerlos. Supongo que tú,alguno,también,pero reconozco que en estos tiempos y no me refiero a la pandemia,sea más difícil tropezar con ellos.
ResponderEliminarAquí somos seres conectados en la distancia por una pantalla y un teclado,pero cuando nos leemos,surge como una especie de simpatía.Está claro que no en todos los casos,como en la vida real,pero por ejemplo,yo,desde que te leo he adquirido esa especie de afecto. Espero que te sirva al menos para pensar que no estás solo en este mundo bloguero.
"EL ALBOROTO DE LOS TIEMPOS" es una triste y amarga realidad, pues eso es lo que importamos en las bases de datos de quienes nos gobiernan, de bancos, de empresas...Sólo somos un número más. Me ha gustado.
Saludos Toro.
Tens la capacitat de reinventar-te cada dia, això no passa a tothom. Hi ha persones que només passen d'un dia a l'altre sense més, com si esperessin que d'un moment a l'altre arribés el final dels seus dies. Potser només siguem un nombre pels altres, però sabem que no és així, que hi ha un ser que respira, un cor que batega i una ànima que vola... Vam néixer nus i sols i morirem de la mateixa manera.
ResponderEliminarTu escriu, escriu i no paris.
Petonets, Xavi.
Parece qeu esa es la invariante en la vida: Aquellos que narran historias, y en especial el poeta, debe sufrir para que produzca bellas letras. No deberia ser asi, pero estamos en un Universo-Prision...
ResponderEliminarnota: Los seres buenos son algunos extraterrestres que nos visitan, creo son los Nordicos, que son altos, rubios de ojos azules, respiran paz.
EliminarYo tampoco he visto ni uno solo de ellos....y tampoco quisiera encontrarmelos.
Un puntito de maldad es más atractivo e interesante, los buenos tan buenos no sé si ni existen...
ResponderEliminarDos poemas que se complementan de maravilla.
Saludos
No sé, las personas somos como nos educan y si tenemos inquietudes y las trabajamos, dependiendo de unas u otras, somos mejores o no tanto, cr4eo!
ResponderEliminarLa verdad es que somos complicados!!
Besicos muchos.
Dar es la clave Cuando uno da sin esperar el universo te recibe
ResponderEliminarNo esperes lo que quieres dáselo
Yo sí conocí a un ser bueno. Tuve la inmensa fortuna de pasar bastante tiempo a su lado. Me aportó mucho y aprendí hasta donde pude.
ResponderEliminarDesde que murió no he conocido a nadie bueno de verdad.
Bss.
Me has hecho pensar.
ResponderEliminarCreo que sí he conocido a alguno.
También he pensado si yo he podido ser eso para alguien y no estoy segura.
Es que la bondad absoluta no sé si existe entre los humanos.
Me conformo con la ausencia de maldad.
Besos
No esperes nunca nada de nadie y el milagro se producirá.
ResponderEliminarTodos somos un simple número para las estadísticas.
Saludos.
Somos todos seres humanos em construção, amigo mio...
ResponderEliminarTe abraço com carinho
Pos yo he tenido la bendición de ello y pienso que lo bueno respira en cada persona pero amamos la contaminación pero en esencia hay una luz en cada uno aunque sea tenue
ResponderEliminarAbrazos😻😊
No es fácil dar con un ser bueno en su totalidad porque todos, en algún momento, tenemos una sombra pero sí existen personas que te llenan de luz. Eso te lo puedo confirmar.
ResponderEliminarUn beso enorme.
El poeta se merece otra cosa. Ojalá cambie su suerte, por muy bellos que sean los poemas de su tristeza.
ResponderEliminarBesos.
Llevo todo el día imaginando cómo sería la persona bondadosa perfecta... creo que no sobreviviría, tendría un fallo multiorgánico por ansiedad o algo así.
ResponderEliminarPor suerte, para lo que pides tampoco creo que se necesite una bondad especial. Basta con alguien que sepa prestarte atención.
Un beso.
Como dice El Principito.. ..veo humanos pero no veo humanidad.. un abrazo fuerte
ResponderEliminarHaberlos haylos. Cuesta encontrarlos pero yo confío en que haya más de los que se han cruzado conmigo en mi camino.
ResponderEliminarBesos, Toro
Los hay, doy fe de ello, pero hay que tener la suerte de encontrarlos.
ResponderEliminarJesucristo, el Hijo de Dios, aún estás a tiempo. Saludos.
ResponderEliminarMe gusta creer en las personas y aunque se y veo que por supuesto el mal abunda y la pandemia ayudo a sacar lo peor de todos, por lo menos sabemos con los bueyes que aramos.Definitivamente hay gente muy buena.. Yo siento que tu lo eres. Besossssssss y lo principal(o no) tus poemas son excelentes.
ResponderEliminarEn todo su esplendor bueno ...
ResponderEliminarLo que dice Marcos.
Un beso, Toro.
ResponderEliminarHe tenido el privilegio de conocer alguno que otro.
Mírate en el espejo y en lo profundo de tu corazón... tú eres uno de ellos.
Beso... Xavi.
Y mi mano en tu mano... bondadosa.
🥀 🐾
No seas así de contundente , no todos somos malas personas
ResponderEliminarYo muchas veces te ofrecido mi cariño y amistad , y siempre he ido contigo haciendo el mismo camino que tú , no desesperes hay gente buena en este mundo raro ,te deseo una feliz noche , besos de flor.
No existe nada absoluto. Tampoco la bondad.
ResponderEliminarSaludos.
Tal vez son muy pocos, Toro. Pero existen.
ResponderEliminarOjalá un día te toque estar al lado. Un beso
Yo pienso que no hay seres buenos, todos tenernos algo de maldad..... Humoso poema amigo Toro. Saludos.
ResponderEliminarNos los comimos, Toro, los despellejamos y bailamos desnudos sobre su cadáver.
ResponderEliminarAlguna quedará, escondido dentro de algún poema intentando que no se note ;)
¿y yo qué? ¿no cuento? 😉
ResponderEliminarBesos.
Hay días tristes. Ya renacerás y encontrarás a alguien en tu larga vida...
ResponderEliminarPara decirlo en términos de tropos poéticos: personas buenas es un oxímoron.
ResponderEliminarAbrazo Toro, Poeta de las figuras retóricas!
No desesperes, aún puedes conocer a una persona buena.
ResponderEliminarNi una sola persona Buena? Pues en toda una vida ya es mala suerte...porque algunas hay.
ResponderEliminarClaro que saurios y víboras hay muchísimos más...
Yo conozco muchos, no muchísimos pero muchos. A mí tampoco me ponen la mano en la cabeza ni me cantan nanas y hay sus más y sus menos, pero son seres buenísimos y los quiero muchísimo. Qué mala suerte que tú no hayas dado con ninguno. Los hay, pero hay que estar abierto y sobre todo pasar de la puñetara reciprocidad... La reciprocidad no tiene razón de ser, o se quiere o no se quiere y no se espera de los demás lo mismo que uno da. Eso sí , tiene que valer la pena.
ResponderEliminar