Más muertos en vida.
Aquí estoy.
Poniendo cirios.
Ya se han muerto
las muertas del postureo.
También los muertos.
Llora la vida:
P
O
B
R
E
C
I
L
L
O
S.
Otra vez ha sucedido.
Apenas laten unos y otros.
Cada vez
están más enterrados
en sus propias arrugas.
No me extrañan esas agonías.
Los espejos chillan cuando los ven.
Ni qué decirte. ¿Será que es viernes y los ánimos bajan? No lo sé no lo sé. A ver si mañana amaneces de mejor aire y ánimo, di que sí.
ResponderEliminarAbrazos!
—Espejito, espejito...
ResponderEliminar—Te he dicho que Blancanieves, coño.
jjajajjjaja
EliminarComo terapeuta de espejos sólo diré que no se merecían esa agonía...
ResponderEliminarIncertezas de negros presagios...? aH qué estás también aquí en la cola de Hacienda? dime dónde estás que no te veo !
ResponderEliminarSon tantos y tantas y tantes.....jjjjjjjjj
ResponderEliminarBesos 👄😘👄😘👄😘👄😘👄💋😘💋😘💋😘💋😘💋😘💋😘💋😘💋😘💋😘💋
Los espejos están para dar alegrías, no para certificar muertes.
ResponderEliminarSaludos.
Los espejos son unos cabroncetes!!! Besos
ResponderEliminarHay que advertir a los espejos que es viernes, a portarse condescendientes.
ResponderEliminarSerá poesía abstracta, pero yo he visto de manera muy nítida a algunas personas. Ya verás lo que tardan en ocupar las vacantes.
ResponderEliminarBss.
Estoy con Verónica. La poesía abstracta de hoy es más cercana a lo vivido y experimentado que algunas prosas o poesías presuntamente realistas. Los muertos en vida enterrados en sus arrugas, su zombificación... lo veo. Y también ese ir más rápido que tu tiempo.
ResponderEliminarLas arrugas son las huellas de haber vivido, pues que miiii...
ResponderEliminarYo conocí a una que no reía para que no le salieran, me acabo de acordar. Qué triste, verdad?
:))))))))) con patas de gallo
Hi ha dues opcions: o et vas acostumant a les arrugues que ens surten a TOTS pels anys que fa que vam néixer, o passes pel quiròfan cada dos per tres i et queda una cara enllaunada per tot el temps que et quedi de no vida.😂
ResponderEliminarPetonets, Xavi.
Triste realidad. Tan bonitos que éramos. Es buenísimo el comentario de Alfred., agrego: Los espejos son los notarios de nuestra vida y dan fe :)
ResponderEliminarBesitos de anís desencantado.
Rompo espejos para ver el otro yo que no se refleja.
ResponderEliminarDesde la fragilidad que no se quiebra, un beso.
Abrazo que calme ese asustado corazón🩵***
ResponderEliminarje je, y no para.... el abuelo de mi abuelo vio lo mismo.... generacion a generacion se repite el mismo carnaval....
ResponderEliminarHola Toro, yo aquí estoy para darte mi mano y juntos andemos ese tortuoso camino al otro barrio del más allá, porque aquí con tanta arruga y vieja estirada no me extraña que los espejos griten, jajaja.
ResponderEliminarPd, Espero que eso del viaje al más allá sea muy tarde como mínimo dentro de unos 1000 años, Jajajaja besos toro eres un artista componiendo poemas.
Me han gustado mucho, besos de flor.
Los espejos reflejan la realidad!!
ResponderEliminarBesicos muchos.
Estos tiempos no acompañan :(
ResponderEliminarBesos.
Suscribo el comentario del amigo Alfred.
ResponderEliminarMuy buena entrada.
Ya os iré visitando....
Un beso.
de calaberas y fantasmas el suelo está regado
ResponderEliminarbesitos :)***
se me chisporroteo la b por la v , fgin de semana :))
Eliminarotro muakkk
A ver si el espejo nos dice que seguimos vivos :-)
ResponderEliminarUn beso
A algunos hasta se les empieza a dibujar el cajón a su alrededor
ResponderEliminarAquí no se libra nadie, da igual que te escondas o que posturees.
ResponderEliminarBesos
los espejos chillan y los atados a un teléfono hacen puenting para no arder...
ResponderEliminarPues anda que no quedan…
ResponderEliminarHas mirado bien? Están los espejos que no dan abasto a chillar,los pobres.
Menos mal q de repente aparezco yo con mi belleza sin igual…jjjajajajajahah
Pa compensar…🤪
Postureo…y en redes más postureo aún.Por no decir q prácticamente todo es postureo.
Vayan muchos años por delante esos muertos.