Os di mi vida
radiografiada en versos
mis penas y alegrías
vestidas de letras
a cambio recibí
oleadas de sentimientos
con los que he crecido
hasta besar el cielo
pero me llegó el momento
de la amarga despedida
no sé ni dónde voy
ni por cuánto tiempo
sólo sé que os quiero
y que os echaré de menos.
No, joder, no lo hagas.:(
ResponderEliminarQue mal rollo me ha entrado...
Respeto tu decision, pero me parte el alma.Si te vas, montones de abrazos para que lleves en la mochila.
Al menos no cierres el claro del bosque, que los visitantes puedan gozar de tus poemas.
Son muy dolorosas las ausencias.
Tus versos y tus palabras nunca si irán, pedudaran en nuestro corazoncito con el rostro de un toro amigo...
ResponderEliminarUn beso grande
Qué es lo que leo?
ResponderEliminarAdios?
Era verdad...
Toro qué ha pasado?
Finalmente te has quedado sin palabras en serio?
No podés seguir?
Se te han roto los ojos de leernos y escribirte en versos?
Te has quedado a oscuras?
Tu dolor ha crecido tanto que ya no podés con él?
Demasiadas preguntas flotan en el aire querido amigo, porque puedo llamarte asi despues de haberte leido cada mañana de este ultimo tiempo.
Qué haré mañana...
(seguro te voy a extrañar)
Dónde podré encontrar un gen de Toro? Ja! Solo para robarte una sonrisa.Tampoco tiene precio y ahora tampoco tendrá lugar.
Hasta ayer este era tu lugar y sabia donde encontrarte, ahora habrá un vacío, como en todas las despedidas.
Odio las despedidas, asi que no voy a seguir.
Que seas feliz, lo que mas puedas y si uno de estos días nos estas extrañando vos tambien y resulta que las palabras vuelven a brotar de vos como las flores de tu primavera, por favor regresá que no habrá preguntas, solo alegrías y festejos.
Un beso y un abrazo enorme.
Pato-
Eso no sera una despedida verdad??? porque si es asi olvidate del tema monada, ni se te ocurra dejarnos sin poder leerte cada dia, muchos nos hemos convertido en fans tuyos, no puedes dejarnos asi, de repente sin avisar....
ResponderEliminarHoy no te mereces ni millones ni siquiera uno, realmente hiciste enfadarme y ponerme muy triste.
Que el viaje te sea iluminador, Toro Salvaje.
ResponderEliminarMucha fuerza para tí.
TORO!!
ResponderEliminarJoder, una de tus fans ha venido a mi blog a contarme que te ibas.
ResponderEliminarHas sido un placer leerte.
El sabado a esos merengones darles duro . Nos vemos en la Champios League !!!
Echare de menos tu sonrisa en mi rincón, pero espero que sea para tu bien.
ResponderEliminarBesos
una despedida digna de ti querido amigo. harás mucha falta
ResponderEliminarToro, fíjate que seguramente yo soy de las personas que menos te conocen aquí, pero de leer tus post, tus comentarios en el blog de Noa, en el mío, te he tomado cariño. He apreciado tu sentido del humor, tu extrema amabilidad en pocas palabras, tu generosidad en halagos y he descubierto parte de tu alma a través de tus poemas. Veo que te vas porque lo debes hacer, así lo intuyo. Y desde este rincón de nuestro anonimato te deseo muchísima suerte y felicidad, porque tarde o temprano te ha de llegar. Perdona por esta parrafada tan larga, pero así me ha salido.
ResponderEliminarGracias por todo lo que nos has dado y que sepas que yo te seguiré esperando ¡Regresa pronto!
Llévate muchos besos y la seguridad de que tienes poemas preciosos. Unos auténticos regalos.
Pero va en serio...?
ResponderEliminarEres... de lo peor!!! en fin, como cada uno es cada cual imagino que tus razones tendrás y me enseñaron a respetar todas las opciones pero... te recontraodio!!jeje
Besossssssss
No digas adios, dí sólo hasta pronto.
ResponderEliminarTe echaré de menos.
Cuídate muchísimo ¿vale?
Millones de besos para el camino.
paloma
Venga Toro, que ese adiós sea por el tiempo suficiente para reencontrarte, y que la inspiración retorne a borbotones junto con el entusiasmo y las fuerzas para recomenzar....
ResponderEliminarMuchos besos y un abrazo de
" hasta pronto"
:)
einnnn??? serà una metàfora, no????
ResponderEliminarains... si te vas nos va a dar mucha penita, pero vaya... que tengas mucha suerte y ya sabes donde estamos.
besos!
No quiero creer lo que leen mis ojos!!
ResponderEliminarSea lo que sea que te distancie de este espacio que has sembrado cotidianamente con tu intensa poesía, deseo profundamente que sea pasajero.
Te envío mis mejores deseos y lleva en tu memoria que siempre esperaremos tu regreso.
Vaya......
ResponderEliminarEspero de corazón que no sea un adios de verdad, de esos que van a dejarme un vacío en el pecho.
ResponderEliminarESpero poder seguir disfrutando en ese "sin tiempo" de tus palabras, de tus pensamientos, de tus sentimientos, de tu ternura...
Dime que no te vas, dímelo y hazme feliz :)
No por favor,
ResponderEliminarespero que esto no sea más que un verso inspirado, que no sean más que sonetos de instantes sin destellos.
No ahora que recién le conocí.
Reciba mi beso
Cuando la vida real nos golpeé estaré preparada, enfundada en mi abrigo de espuma,
ResponderEliminarcon la maleta llena de algas, con tu recuerdo en la caja de Pandora, con el beso no-dado en mis labios, eterno en la memoria.
Cuando los años se vuelvan fugaces y Campanilla ya no me visite en la noche, seré eterna, eterna para siempre en el aire hermoso que respires.
Corazón encendido por siempre en el lecho de las aguas.
Se feliz
toroooooooooooooo!!!
ResponderEliminar¿Adios? Si te acabo de encontrar :(
ResponderEliminarSerá que el dolor ha dejado de crecer.
Si es así, enhorabuena, y nos veremos por otros blogs.
Un abrazo.
Te lo has pensado mejor??? :´-(
ResponderEliminarHasta siempre... nunca digas adios!
ResponderEliminarUn beso
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
ResponderEliminarVoy a echarte de menos, a ti y a tu magia escribiendo.
ResponderEliminarBesos y espero que todo te vaya muy bonito.
Que empezará un síndrome de abstinencia generalizado, ...más allá del mar habrá un lugar! ...
ResponderEliminarEste comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
ResponderEliminarGracias a todos.
ResponderEliminarufff siempre he odiado cuando llego al final de un buen libro, pensé que este tenía más paginas que leer, pensé que tus palabras seguirían acariciandome un ratito más, pense que la bella alfombra hilvanada con tus letras y bordadas de tus sentimientos, seguirían amortiguando mis caidas y ya veo que me equivoqué.
ResponderEliminar¿Es un ladrón el que todo los días ofrece un regalo y de pronto deja de hacerlo?
Lo siento estoy irritada,sobre todo conmigo misma.
todos pensamos cosas asi, pero que sean ellos los que se alejen , no huyas tu ,,,en ningun sentido.
ResponderEliminarTe echaré de menos Toro, como echo de menos tu foto en blanco y negro anterior a Matrix. Hoy es un mal día.
ResponderEliminarHasta siempre . Un fuerte abrazo y que los caminos a Itaca te sean plenos y llenos de sabiduria.
ResponderEliminarNi se te ocurra! No nos dejes!
ResponderEliminarun adiós no es para siempre (no?)
ResponderEliminarei, des del dia que em vas posar al blog que "series el del paraigua vermell i un llibre sóta cada braç" (diria que el post deia alguna cosa així :p), he passat per aquí amb molt de gust perquè gent que escriu així de bé n'hi ha ben poca!!amic salvatge, continua dient la teva per les meves tonteries escrites amb més o menys fortuna, no desapareguis del tot val?
fins aviat :)
Yo no te dire adios,mejor HASTA PRONTO!!
ResponderEliminarBESOS
Es una despedida en serio???
ResponderEliminarNo es sólo un poema...????
¿...?
:o(
Si es así un abrazo gordo y espero que reaparezcas pronto, que no sea nada lo que te separe de nosotros, sólo tu decisión.
Abrazos, muchos...
No me lo puedo creer...necesito que vuelvas...
ResponderEliminarMil Besitos!
Vengo del blog de Noa donde te hace una preciosa despedida.
ResponderEliminarPedir que no te marches, va ser demasiado, cada cual ha de tomar sus decisiones, pero que no abandones escribir si lo puedo hacer.
Escribe cada momento de tu vida, plasma tus gritos y tus anhelos
alguna vez quizás quieras volver a plasmarlos.
Un beso y ojala no sea más que una de tus hermosas poesías, si no es así que la vida te sonría.
Un beso.
A mi me sigue quedando una duda, es que la inspiración se va se fue o se va se fue la musa???
ResponderEliminarToro solo uno sabe las decisiones que toma y porque los demas somos simples espectadores de esto que es la vida.
ResponderEliminarUn abrazo grande que te vaya bien, y siempre tienes la oportunidad de volver.
Saludos grandes
Luunna
NO creo en el adios, sino en los hasta pronto, torosalvaje.
ResponderEliminarAqui siempre habra gente que espere tus letras, tus emociones, yo me cuento entre ellas.
Muchos abrazos.
NONONONONONOONONONONONONO!!!!!!!!!!
ResponderEliminarPORQUE??????????????????????
No me deje por favor, a donde se va, y porque, no hay necesidad de irse, solo publique menos si quiere, pero NO NOS ABANDONE!!
Voy a extranarlo, que me hare sin sus palabras? De donde sacare inspiracion?
SOlo deme una explicacion, y seguro que lo convenzo, he estado en ventas mucho tiempo y seguro que lo hago cambiar de parecer..
No me haga esto!!!!
OIga, exijo una explicacion...
ResponderEliminarSoy su fan y PETRA quiere saber..
PETRA MUY ACONGOJADA
Es curioso, pero cuando uno comienza a encariñarse con las cosas, éstas se esfuman...
ResponderEliminarEspero que no te hayas desangrado al transfundirnos con tus versos. Ojalá sea una treta del tiempo y no un San Fermín trágico. Que Dios multiplique todo lo que nos has compartido con creces. Hasta más tarde, taurino amigo.
Querido Toro...como expresarte con palabras que triste me pones...sentía despedidas en tus letras...temía perderte amigo...por favor piénsalo un poquito....se feliz, no he podido ni siquiera ver tu rostro...solo sentí tu alma..No me va a ser fácil olvidarte...pasa por mi sitio, estas ahi...déjame tu adios.
ResponderEliminarte deseo lo mejor, y si vuelves espero que sigas regalándonos versos...justo ahora que te había enlazado...pero así son las cosas, te pido que nos dejes la puerta abierta para poder leer versos anteriores.
ResponderEliminarBesos y suerte.
Toro,
ResponderEliminarDONDE ESTA MI VERSO!!!!!
Deje un mensaje en el post anterior me confundi.
Por favor leelo. Practicamente me he ARRODILLADO para que no me dejes..
Petra NUNCA ha llegado a tal extremo, pero tus letras y tu sensibilidad lo valen, al menos en este mundo magico que me haces vivir todos los dias a travez de tus lineas.
NO ME DEJES POR FAVOR...
NO ME ABANDONES!!!!!!!!
PETRA PRACTICAMENTE DE RODILLAS Y A PUNTO DE LLORAR
Toro te veo mas pálido y cansado.
ResponderEliminarSaludo.
Sólo, ups, hasta hace poco te encontré y tus palabras son eco en la red.
ResponderEliminarUn abrazo y deseo que todo sea por tu bien.
No se que decir.
ResponderEliminarTodos los besos
Me recordarás en cada lluvia como la que ahora cae y te estaré recordando tambíen yo.Pasarán cinco años más y todavía seguiremos recordandonos,porque nos hemos querido más de lo que pensamos.
ResponderEliminarEstimado Sr. Toro.
ResponderEliminarQue encuentres lo que tanto buscas, lo que te deseo es que no te pierdas en esa busqueda.
Un placer disfrutar de tus letras como siempre un honor constante en ellas.
Cai por casualidad en tu blog y lo estve leyendo, si no todo bastante y he tenido la sensacion de que cuando estabas solito, apenado y aterido escribias, escribias, y escribias, luego te gusto que te calentaran el corazoncito....pero ahora ya estas cansado es mas dificil sontener la alegria, el amor que llorar por uno mismo....si es cierto es un esfuerzo inmenso....y diras "¿y a ti quien te manda meterte en mis asuntos?". Ya ves por que estabas ahi y te lei.... por mi haz lo que quieras pero la verdad hay caminos que a la larga aportan muy poquito.(aunque nos hagan creer muy importantes, muy sensibles, muy....) Perdona si te parezco un poco dura.
ResponderEliminarQuizá me equivoco y lo que pasa es que te vas de viaje a sudamerica.
Tu tambien búscas el silencio...cuando lo tengas, volverás y aqui estaremos esperandote...disfrútalo
ResponderEliminarUn beso
Toro,
ResponderEliminarNo vengo a presionar, simplemente es una cita obligada para mi, es la costumbre y el carino, y lo que usted quiera hacer, se lo respetare aunque Petra es media caprichosa.
De verdad, paso para dejarle mi beso diario y mi apoyo de fan.
Un besito en su lomo cansado de una mujer mas bien caprichosa como yo. (perdon)
PETRA
lo dices en serio?respeto tus pensamientos pero me entristece muxo tu partida, si tienes que hacerlo hazlo, mas recuerda que aqui siempre tendras un remanso de paz donde derramar tus palabras.
ResponderEliminarmuxismos bsos** de verdad te echaré de menos, has enternecido este seco corazén.espero algun dia encontrarte de nuevo
Se te extrañara..
ResponderEliminarOjala regreses muy pronto.
Un abrazo.
Toro salvaje:
ResponderEliminarcreo intuir la razón de su despedida...y por ello la respeto y lo admiro !!!!
Un abrazo inmenso para su viaje..
vb.
a veces,las palabras enmudecen..
ResponderEliminarentonces..es menester,apretar los dientes,cerrar los ojos,y comenzar a beber una nueva dimension....
dijo Juarroz
Callar algunos poemas,
no traducirlos del silencio,
no vestir sus figuras,
no llegar ni siquiera a formarlas:
dejar que se concentren como pájaros inmóviles.
en la rama enterrada.
Solo así brotarán otros poemas.
Solo así la sangre se abre paso.
Solo así la visión que nos enciende
se multiplicará como los panes.
Los poemas acallados
nos prueban que el milagro es siempre joven.
Y al final, cuando todo enmudezca,
tal vez esos poemas
hagan surgir también otro poema.
desde el sur.....siempre esperaremos tus signos.......
brissitas..acompañando tu derrotero!!
Una poesía genial, de las mejores que he visto, con letras cargadas de pasión y de sentimientos.
ResponderEliminarSin duda una obra de arte.
Una gran perdida para todos los blogueros... Esperemos que sea temporal
ResponderEliminarAquí dejo mi saludo de los lunes.
ResponderEliminarbesos
Vengo a dejarle un besito,
ResponderEliminara lo mejor lo necesita.
Un abrazo mi querido Toro
Vengo a diario a ver si nuevas palabras de mi "medio alter ego" me sorprenden... pero respeto los silencios.
ResponderEliminarUn abrazo
Como siempre, aqui Petra hace acto de presencia.
ResponderEliminarpara mi,
usted es y sera siempre cita obligada,
como solitaria artista que soy,
con mis vinitos y mi chimenea prendida,
usted me inspiro y
siempre vengo a agradecer y devolver con carino
todo lo que usted me dio
A travez de sus palabras
de sus tristezas
de sus suenos perdidos
de sus nostalgias
de algun que otro dolor
entre sus lineas
aun gritando, pero escondido.
Un beso toro
en su lomo cansado
una palmada timida
de Petra
la desenmascarada
Un abrazo desde el mas alla, con lejania, pero siempre sin distancia.
PETRA NOSTALGICA HOY... PERO MUY MUY INSPIRADA
Un beso, poeta.Yo también paso siempre por aquí.Que estés bien.
ResponderEliminarBuenos días y un beso.
ResponderEliminarNunca digas adios...pero si has de shacERlo que sea como sólo tú sabes...
ResponderEliminarUn abrazo, amigo
Nada más pensarlo me dio taquicardia.
ResponderEliminarEste comentario ha sido eliminado por el autor.
ResponderEliminarMenos mal que no te fuiste ...
ResponderEliminarJoooo, Toro, menos mal ...
:)
Menos mal que no te fuiste ...
ResponderEliminarJoooo, Toro, menos mal ...
:)
Menos mal que no leí esta entrada, me hubiese apenado mucho y no solo porque nos dejases sin tus palabras, sino porque querría decir que estabas muy mal como para dejar de mostrar tus palabras.
ResponderEliminarY creo que ya te he dicho en alguna ocasión lo que creo que pasaría si dejases el blog.
Aunque nunca he leído una entrada como ésta por tu parte desde que te leo, sí que alguna vez me ha dado la impresión de que tenías intención de bajar la persiana, de hecho, hace no mucho con una de tus entradas tuve esa sensación y algo se me rompió por dentro, bah! otra de mis tonterías.
Vamos, que me alegro de que no te fueses este 29 de marzo, justo después del día de mi cumpleaños, un bonito regalo por anticipado que me hiciste y sin saber que me lo ibas a hacer y que yo lo recibiría 10 años después.
* debe ser el calor que hace.