20 de julio de 2025

EN EL PÁRAMO DE LA NOCHE

En el páramo de la noche
cuando duermo indefenso
vienen a verme
todos los que ya no son.
Fantasmas del tiempo.
Espíritus de otras vidas.
Muertos que aún no descansan.
Y me hablan.
Y me preguntan cosas.
Y me explican imposibles.
Y antes de despertarme
cuando se agrieta la frontera
de los universos que nos separan
siempre, siempre, siempre se escapan.

12 comentarios:

  1. Los muertos son caprichosos, juegan con nosotros y desaparecen para volver cuando lo tengan a bien.

    Un beso.

    ResponderEliminar
  2. Cruzar ka frontera del páramo?


    Muy inspiradora la entrada

    ResponderEliminar
  3. Se escapan a su reino, que confío que sea mejor que el nuestro.

    ResponderEliminar
  4. Por vezes também me acontece isso.

    Besos.

    ResponderEliminar
  5. No quieren estar aquí cuando empieza la vorágine diaria.
    Besos.

    ResponderEliminar
  6. Todo lo que pudimos ser. Es la nostalgia de ese tiempo, de creer que podríamos cambiar algo, pero de algún modo perverso o funesto, diría que, si volviéramos atrás, caminaríamos los mismos pasos, porque no todo se trata de elecciones, más bien de quienes somos. Y eso si que es imperturbable.
    Besos.

    ResponderEliminar
  7. ¡Ahhh, esos traviesos fantasmas!
    Besitos.

    ResponderEliminar
  8. Potser si hi poses una mica d'atenció, podràs entendre el que realment et volen comunicar i així potser que desaparegui la frontera que ens separa...
    Petonets, Xavi.

    ResponderEliminar
  9. Y uno querría detenerlos...
    Besos***

    ResponderEliminar
  10. ¡Magnífico poema!
    Está este mundo nuestro muy decadente, por eso huyen.
    Y nosotros nos quedamos indefensos.
    Abrazos.

    ResponderEliminar